Opis. Roślina przeważnie 3-, rzadko 4-letnia, wysokości 30-90 cm, o walcowato zgrubiałych korzeniach. Łodyga nierozgałęziona, bruzdowana, owłosiona (zwłaszcza w górnej części), skrętolegle ulistniona. Liście odziomkowe długości do 30 cm, długoogonkowe z blaszką w zarysie lancetowatą, pierzastosieczną, na spodzie owłosioną. Liście łodygowe ku górze łodygi coraz mniejsze i na coraz krótszych ogonkach. Kwiatostan w górnej cześci łodygi, kłosowaty, dość gęsty, wydłużony, złożony z licznych kwiatów na bardzo krótkich szypółkachustawionych skrętolegle. Kielich rurkowaty, o 5 ząbkach nierównej długości. Korona długości 18-28 mm, jasnożółta, wyraźnie grzbieciasta, o wardze górnej hełmiasto sklepionej, a dolnej 3-łatkowej. Pręciki 4, dwulistne. Słupek 1. Owocem jajoowata torebka, długości około 1,5 cm, z licznymi nasionami długości do 3 mm. Jest półpasożytem korzeniowym, pobierającym składniki mineralne z gleby za pośrednictwem innych roślin. Kwitnie w lipcu i sierpniu. Populacje liczą zwykle od kilku do kilkudziesięciu osobników; największa złożona jest ze stu kilkudziesieciu roślin kwitnącyh.

Występowanie. Znany z kilkunastu stanowisk w Tatrach od 1180 m do 1700 m i na Babiej Górze od 1485 m do 1540 m n.p.m.; głównie w pietrze kosówki, rzadziej w reglu górnym. Występuje wyłącznie na obszarze obu parków narodowych.

Siedlisko. Traworośla, skaliste zbocza; niezalezne od podłoża.

Zagrożenie i ochrona. Zamieszczony w "Polskiej czerwonej księdze roślin" jako narażony na wyginięcie. Źródłem zagrożenia stanowisk położonych przy szlakach jest ruch turystyczny. zagrożenie stanowić może również zgryzanie części nadziemnej przez zwierzęta (zwłasza jelenie). Objety od 2004 r. ścisłą ochroną prawną.

Źródło: Flora Polski Rośliny chronione, H. Piekoś-Mirkowa, Z. Mirek, Warszawa 2006