Opis. Zimozielona bylina wysokości 5-30(40) cm, z długim kłączem, o pędach płonnych płożących się. Pędy kwiatowe wzniesione, pojedyńcze, w dolnej części z łuskowatymi listkami, w górnej z 1-4 liśćmi. Liscie długoogonkowe, o blaszcze nerkowatej, sfałdowanej, zwykle 5-klapowej, brzegiem karbowano piłkowanej. Kwiaty pojedyńczo na szczycie pędów, średnicy ok.2 cm, meskie większe od żeńskich. Działki kielicha odgięte do tyłu. Płatków korony 5, białych, odwrotnie jajowatych. Słupki liczne. Owocki (pestczaki) tworzą soczysty, złożony pestkowiec, o barwie najpierw czerwonej, później żółtawoczerwonej. Roślina dwupienna. Kwitnie w czerwcu. W Polsce rzadko kwitnie i owocuje. Populacje liczą do kilkuset osobników, największa ok. 2000 (Karkonosze).

Występowanie. Jest gatunkiem rzadkim, ograniczonym do Pomorza Zachodniego i Wschodniego, Sudetów oraz 1 stanowiska na Orawie. Na Pomorzu dochodzi na południe po linię: Świnoujscie - Tuchola - Morąg - Górowo Oławskie. Poza tę linie wykracza na nielicznych, rozproszonych stanowiskach. Część stanowisk znajduje się w parkach narodowych (słowińskim i karkonoskim) oraz rezerwatach (np. Zielony Mechacz, jezioro Martwe, Janiewickie, Bagno, Moroszka i Ciemińskie Błota nad jeziorem Łebsko)

Siedlisko. Jest gatunkiem związanym z torfowiskami wysokimi; występuje też w borze bagiennym. rośnie w miejscach otwartych (torfowiska, wrzosowiska) lub częściowo zacienionych. Występuje na mokrych glebach o odczynie bardzo kwaśnym lub kwaśnym.

Zagrożenie i ochrona. Głównym źródłem zagrożenia jest osuszanie torfowisk oraz ich eksploatacja. Zamieszczona w "Polskiej czerwonej księdze roślin".

Źródło: Flora Polski Rośliny chronione, H. Piekoś-Mirkowa, Z. Mirek, Warszawa 2006