Opis. Bylina do 50 cm wysokości, naga, sina od silnego owoszczenia, z cienkimi podziemnymi rozłogami. Łodyga krucha, mocno rozgałęziona, luźno, skretolegle ulistniona. Liście równowąskie, nie przekraczajace 1 mm szerokości, 3-nerwowe, zaostrzone. Kwiaty pachnące, wyrastajace na długich szypółkach, zebrane w luźne szczytowe groniaste kwiatostany. Korona jasnozółta, długości 7-10 mm, 2-wargowa, opatrzona ostrogą prostę, czerwonawą, długości ok. 8 mm; warga dolna wypukła i zamykająca gardziel. Owocem jest torebka otwierająca się klapami. Nasiona spłaszczone, brzegiem szeroko obłonione. Kwitnie w czercu i lipcu. Rozmnaża się zarówno generatywnie przez nasiona, jak i wegetatywnie za pośrednictwem rozłogów. Populacje liczą od kilku do kilkuset pędów; największe, na Mierzei Łebskiej, przeszło 1000 pędów.

Rozmieszczenie. Występuje od Mierzei Wiślanej na wschodzie po okolice Mielna na zachodzie. na niektórych stanowiskach wyginęła. Duże zasoby lnicy wonnej są chronione w Słowińskim Parku Narodowym.

Siedlisko. Rośnie na wydmach nadmorskich, na glebach o odczynie obojętnym lub słabo zasadowym (pH 7-8).

Zagrożenie i ochrona. Zamieszczony w "Polskiej czerwonej księdze roślin" oraz na "Czerwonej liście IUCN". Głównym źródłem zagrożenia jest eutrofizacja jego siedlisk oraz mechaniczne niszczenie wydm w skutek penetracji turystycznej. Kruche pędy lnicy wonnej są również niszczone przez naturalne procesy abrazji wydm, co jest przyczyną wyginiecia gatunku na niektórych stanowiskach (np. na Półwyspie Helskim). Gatunek objęty konwencja Berneńską i Dyrektywą Siedliskową. W Polsce wprowadzony na listę roślin chronionych w 2001r.

Źródło: Flora Polski Rośliny chronione, H. Piekoś-Mirkowa, Z. Mirek, Warszawa 2006