Opis. Bylina kępowo-rozłogowa, w Polsce o słabej żywotności, zaledwie do 30 cm wysoka. Kwitnie i owocuje, ale kwiatostany ma mniejsze niż nad morzem północnym. Pomnaża sie przede wszystkim wegetatywnie przez nadziemne rozłogi.
Występowanie. Nadmorski, porozrywany zasięg obejmuje wybrzeza Europy, Sachalinu i wschodniej części Ameryki Północnej. W Europie występuje wzdłuż wybrzezy Morza Śródziemnego, Atlantyku, Morza Pólnocnego, cieśnin Skagerrak i Kattegat oraz zachodniego Bałtyku. Na wschodzie zwarty zasięg wygasa w Norwegi na 70o północnej szerokosci geograficznej, w Szwecji - na Gotlandi, w Niemczech - u ujscia Piany. Dalej ku wschodowi nad Bałtykiem oderwane, pojedyncze stanowiskaka ciągną się aż po wyspy u wybrzezy Estoni.
Występowanie w Polsce. Na naszym wybrzeżu mannica nadmorska notowana była na dziewięciu stanowiskach. czery z nich znajdowały sie na zachodnim odcinku wybrzeża w sąsiedztwie ujść rzek i miały charakter naturalny. Do dziś istnieje stanowisko na Wyspie Chrząszczewskiej, natomiast u ujścia Świny obserwowano jedynie efemeryczny pojaw gatunku. Pozostałe, położone koło Trzebusza i Kołobrzegu, mają charakter historyczny. Również historyczne są - przypuszczalnie adwentywne - stanowoska nad Zatoką Pucką i w Gdańsku.
Siedlisko. Mannica nadmorska jest obligatoryjnym halofitem; wymaga dużej wilgotności i zasolenia podłoża. Jako heliofilna roślina o małej sile konkurencyjnej występuje głównie w pionierskich zbiorowiskach halofilnych. U nas w płatach zespołu Puccinellio-Spergularietum salinae i pojedynczo na obrzezach płatów Salicornietum patuale. Zbiorowiska te zajmują małą powierzchnię wśród wypasanych łąk. Na Wyspie Chrzaszczewskiej zasoby gatunku sa bardzo skromne i zmniejszaja sie.Natomiast na efemerycznym stanowisku u ujścia Świny obserwowano zaledwie kilka osobników; dogodne siedlisko istnieje tu nadal, co stwarza szansę nowego pojawu.
Zagrożenia i ochrona. Stanowisko na wyspie Chrząszczewskiej jest silnie zagrożone, gdyż łąki są osuszane, a część solniska porosły już glykofilne trawy. Stanowisko to powinno być zabezpieczone przed dalszym osuszaniem i zachowane jako tzw. powierzchnia niezmienialna z utrzymaniem dotychczasowego umiarkowanego wypasu solniska otaczajacych je łąk.
Źródło: Polska czerwona księga roślin, K. Zarzycki, R. Kaźmierczakowa, Kraków 1993
